Najsłynniejsza książka w dorobku Stephena Hawkinga. Historia wszechświata i rządzących nim praw od wielkiego wybuchu aż po ostateczny koniec.
Fizyka wielu z nas kojarzy się z nudą i mozolnym ślęczeniem nad niezrozumiałymi wzorami. Przez lata bezskutecznie zakuwamy newtonowskie regułki o prawach dynamiki, uczymy się, czym jest prędkość, a czym energia i w gruncie rzeczy niewiele z tego wynika. Świat jak był niezrozumiałym, takim pozostaje, przynajmniej jeśli chodzi o fizyczne prawa nim rządzące.
A wszystko to z dwóch powodów. Po pierwsze fizyka w szkołach nauczana jest w sposób oderwany od rzeczywistości i pozbawiony prawdziwej pasji. Po drugie zaś nie wychodzi zazwyczaj poza ramy tego, co Izaak Newton wypracował kilkaset lat temu. Newton, co warto zauważyć, był rzecz jasna wielkim uczonym, profesorem katedry fizyki na Uniwersytecie Cambridge. Jednak katedrę tę, zwaną katedrą Lucasa, od 1979 do 2009 roku obejmował kto inny, a mianowicie najsłynniejszy chyba współczesny astrofizyk, Stephen Hawking.
Hawking, mimo spowodowanego stwardnieniem zanikowym bocznym paraliżu większości ciała, potrafi mówić o fizyce w sposób jasny, prosty i pełen pasji. Dowodem na to jest choćby ta oto książka, która od momentu pierwszego wydania, a więc od roku 1988, jest jednym z największych bestsellerów literatury popularnonaukowej. „Krótka historia czasu” to zdumiewająca podróż od narodzin naszego wszechświata (tzw. Wielki Wybuch) aż po jego zagładę, do której na szczęście sporo czasu nam jeszcze zostało. W trakcie tego pasjonującego wykładu Hawking w sposób przejrzysty i w pełni zrozumiały nawet dla laika wyjaśnia, na czym polegają najważniejsze dokonania fizyki teoretycznej. Siłą rzeczy i tradycji sporo miejsca poświęca Newtonowi. Świadom jest jednak tego, że jego poglądy nie pozwalają wyjaśnić wszystkich zachodzących we wszechświecie zjawisk. Dlatego też, aby mieć o tym jako takie pojęcie, trzeba zgłębić nieco zarówno teorię względności Einsteina, jak i teorię kwantową czy teorię strun.
