Bitwa pod wschodniopruskim Frydlandem (niem. Friedland, obecnie Prawdinsk w obwodzie królewieckim Federacji Rosyjskiej), stoczona 14 czerwca 1807 roku, okazała się decydującym starciem tzw. I wojny polskiej oraz szerzej wojny napoleońskiej Francji i jej sojuszników z IV koalicją. Kampanię wiosenną 1807 roku rozpoczęła ofensywa rosyjska.
Do zaciętych walk doszło pod Spędami, Limitami i Dobrym Miastem. Kontrofensywa Napoleona miała zmusić wojska rosyjskie gen. broni Bennigsena do odwrotu. Rosjanie stawili jednak zacięty opór 10 czerwca pod Lidzbarkiem Warmińskim. 13 czerwca wyparli francuska jazdę z Frydlandu i mając dużą przewagę liczebną, wydali bitwę znajdującemu się pod miastem korpusowi marszałka Jeana Lannesa. Temu przyszły z odsieczą inne korpusy Wielkiej Armii. Cesarz Napoleon I wykorzystał niekorzystne ustawienie przeciwnika, który miał za plecami rzekę Łynę, i późnym popołudniem nakazał marszałkowi Neyowi natarcie na lewe skrzydło wroga. Rosjanie zostali odepchnięci, tracąc wielu żołnierzy podczas chaotycznej przeprawy przez Łynę. Po tej klęsce car Aleksander I musiał prosić o rozejm.
Efektem traktatów pokojowych zawartych przez Napoleona z Prusami i Rosją w Tylży było m.in. utworzenie Księstwa Warszawskiego z ziem polskich zaboru pruskiego. O ostatnim etapie I wojny polskiej zajmująco pisze Szymon Jagodziński.
